45 Dakika! Birisinin hayatını sonsuza dek değiştirmeye yetecek süre.

Eğitim öğretimden farklı bir noktada yer alıyor. Okulda öğrenciler genellikle sıradan bir öğretim görüyorlar dolayısıyla sıradan öğretmenler görüyorlar. Eğitim ve eğitmen ise her yerde bulunabilecek bir şey değil. Bu kısımda az sayıda insan var ve ortaya çıktıklarında fark yaratıyorlar. İlham oluyor, ufuk açıyor ve rol model oluyorlar.

Nick Fuhrman da bunu söylüyor aslında. Henüz 7 yaşında bir çocukken karşılaştığı doğa eğitmeni öğreteceği şeyleri oldukça benimsemiş her anlamda üstünde taşıyor. Öğretirken eğlendiriyor da.  Taptaze zihinlere sadece kendi mesleğine olan tutkusu  ve bunu gösteriş biçimiyle etki bırakıyor. O ders saati Nick’e yetiyor. Artık bir rol modeli var, ne yapması gerektiğini nasıl yapması gerektiğini biliyor ve hedefe güdümlenmiş durumda. O unutulmaz 45 dakika bir çocuğa ilham, gelecek, hedef oluyor.  Gerçekten de hayat böyle ufacık zaman dilimlerinde keşfedeceğimiz, fark yaratmamıza yarayacak, daha iyi bir biz olmayı sağlayacak mucizelerle dolu. Onları her zaman beklememeliyiz de aynı zamanda onları aramalıyız.

Gerçek bir eğitmen/öğretmen bulduğumuzda çok değerli bir şey bulmuş gibi oluruz. Bu hissi ben de birçokları gibi yakından biliyorum. Sürekli olarak onun yanında yöresinde olmak ister. Bir şeyler kapmaya çalışır, onun gibi olmaya çalışırız. Küçük Nick’in hikayesinin özeti de bu.

İyi bir öğretmenin/eğitmenin belirli özellikleri oluyor, buraya maddeler sıralanabilir elbette ama bir şey söylecek olursak o da: özen. Bu ilgi göstermek, üzerine eğilmek, dikkat etmek, itinayla yaklaşmak gibi eylemlerle çoğaltılabilir. Sonuçta bu bir yaklaşımla ilgilidir.

Son olarak videonun da sonunda yer alan o cümleyle sözlerimi bitirmek istiyorum:

 “İnsanlar söylediklerinizi unuturlar, yaptıklarınızı unuturlar ama onlara nasıl hissettirdiğinizi unutmazlar.

                Eğitmen bilgiye sunan kimseye denmez bunu aşağı yukarı herkes yapabilir.